Michał Stonawski

Michał Stonawski nie przesądza o tym, czy opisywane przez niego sprawy mają niezaprzeczalnie genezę w zjawiskach nadprzyrodzonych.

Stonawski to przede wszystkim wędrujący śladami tajemnicy dziennikarz i kronikarz. Jego śledztwa opierają się na kwerendzie przeprowadzonej w archiwach oraz czasopismach, wreszcie na relacjach osób, które pamiętają tamte czasy i wydarzenia.

Czytałam już kilka pozycji o tej tematyce, ale dopiero "Paranormalne egzorcyzmy" Michała Stonawskiego zrobiły na mnie naprawdę wielkie wrażenie

"Lalunia” to naprawdę wspaniałe opowiadanie, wspaniale przede wszystkim napisane. Przez tekst leci się jak na magicznym dywanie, szybko, wygodnie, elegancko. Łatwość umiejętnego opowiadania to gigantyczna umiejętność Stonawskiego.

„Paranormalne. Prawdziwe historie nawiedzeń” to książka, która według mnie napisana jest obiektywnie i wyczułam, że sam autor wykazuje chęć racjonalnego wytłumaczenia wydarzeń. Całkiem niedawno usłyszałam, że Michał Stonawski to dobry gawędziarz i ja również całkowicie podpisuję się pod tym stwierdzeniem

Dawno temu, będzie już lat jedenaście, miałem okazję przeczytać prace wysłane na konkurs „Horyzonty Wyobraźni”. Miałem swojego faworyta, który został laureatem. Powiedziałem mu nawet (pewnie się zdziwił, że jakiś obcy koleś go zagaduje), że moim zdaniem powinien mieć pierwsze miejsce. Nie mam pojęcia, czy miał drugie, czy wyróżnienie, to nieistotne. Z dwudziestu finałowych prac zapamiętałem tylko jego „Wyrok”.

Stonawski nie chce sprzedać taniego efekciarstwa. Nie ma tutaj lewitacji, chodzenia po ścianach, połykania gwoździ. Są ludzkie problemy, są tragedie i dziwne, niewytłumaczalne zdarzenia, zdarzenia ciche i dyskretne, a przez to jeszcze bardziej przerażające.